Αυτές τις άγιες ημέρες του Πάσχα, ακούμε συχνότατα το όνομα του νάρδου, που προέρχεται από ένα εύθραυστο αρωματικό βότανο, το ρίζωμα του οποίου παράγει το πολύτιμο από τα αρχαιότατα χρόνια, έλαιο του νάρδου.
Αναφέρεται σε τρία κείμενα του Ευαγγελίου: στο κατά Μάρκον (14, 3-9) στο κατά Ματθαίον (26, 6-13) και σε κείμενο του αγαπημένου μαθητή του Χριστού, του Απόστολου Ιωάννη (12, 1-7).
Λοιπόν… έξι ημέρες πριν από το Πάσχα, ο Ιησούς πήγε στη Βηθανία, όπου βρισκόταν ο πρώτος που είχε επιστρέψει από το Βασίλειο των Νεκρών, ο Λάζαρος. Εκεί, προσφέρθηκε δείπνο προς τιμήν Του.
Το δείπνο έφτιαξε η Μάρθα και η Μαρία η αδελφή του Λαζάρου. «Ην δε ο Λάζαρος, εις ήν των ανακειμένων συν αυτώ» Μαζί Του ήταν και ο Λάζαρος. Τότε η Μαρία, λαβούσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικής πολυτίμου, ήλειψε τους πόδας του Ιησού, και εξέμαξε ταις θριξίν αυτής τους πόδας αυτού, η δε οικία επληρώθη εκ της οσμής του μύρου. (άνοιξε τα μαλλιά της και σκούπισε το μύρο από τα πόδια Του) Μπορούμε να φανταστούμε το μέγεθος της γλυκύτητας του ελαίου αυτού, όπου γέμισε ολόκληρο το σπίτι από την ευωδιά του όπως αναφέρεται.
Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ο οποίος ήταν εκεί είπε: Γιατί να μην πουληθεί το μύρο αυτό 300 δηνάρια και να μην δοθεί στους φτωχούς? Τα 300 δηνάρια αντιστοιχούσαν τότε σε έξι μηνών εργασία από έναν εργάτη.
Ο Ιησούς τότε αποκρίθηκε: Άφησε την. Αναλογίστηκε την ημέρα της ταφής μου και γι’ αυτό θέλησε να κάνει αυτό σε εμένα. Από τότε ο νάρδος φέρνει πάντα στη θύμηση μας τη σκηνή αυτή της αγάπης και της ταπείνωσης η οποία αγγίζει το Θεό και προαναγγέλει την Ταφή του Ιησού.
Το έλαιο αυτό, συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα σε άλλα 57 αρωματικά και πολύτιμα φυτά, τα οποία χρησιμοποιούνται για την παρασκευή του Αγίου Μύρου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, την ημέρα της Κυριακής των Βαΐων. Παρασκευάζεται εκεί και αποστέλλεται σε όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες ανά τον κόσμο.
Ο νάρδος, αναφέρεται και πολύ παλαιότερα, στο Άσμα Ασμάτων, το οποίο αποδίδεται στο βασιλιά Σολομώντα και βρέθηκε γραμμένο σε πάπυρο. «Αρωματικός νάρδος και κρόκος ανθούν εκεί, κανέλλα και κιννάμωμον και όλα τα δένδρα του Λιβάνου, η αρωματική σμύρνα, η αλόη και όλα τα εξαίρετα μύρα.»
Το άρωμα του αιθερίου ελαίου του νάρδου είναι θερμό, γήινο, γλυκόπικρο και ξυλώδες.
Ο νάρδος φύεται στα υψίπεδα του Νεπάλ και του Μπουτάν, αλλά και σε Κίνα και Ιαπωνία. Ανήκει στην οικογένεια των Valerianaceae δηλαδή της βαλεριάνας.
Όπως και η βαλεριάνα, χρησιμοποιείται στη σύγχρονη αρωματοθεραπεία για να καταπραΰνει τη νευρική ένταση και να ηρεμήσει την καρδιά. (ταχυκαρδία – αρρυθμία).
Καταπραΰνει επίσης βαθιές μορφές άγχους.
Ενεργειακά, φέρνει την αίσθηση της πίστης και της σταθερότητας. Βοηθά να αποδεχτούμε και να νοιώσουμε ευσπλαχνία. Θεραπεύει την απελπισία, τις αγωνίες μας και μας μεταφέρει στη γαλήνη του και τη ταπεινότητα του.
Ενεργώντας πάνω στην ενέργεια του ήπατος και κατ΄επέκταση του αίματος, μπορεί να βοηθήσει κατά της ανεπάρκειας των ωοθηκών και κατά της αναιμίας. Ως βοηθητικό του ήπατος, συντελεί και στον καθαρισμό του δέρματος από δερματίτιδες και ψωρίαση.
Θεωρείται έλαιο μη τοξικό και μη ερεθιστικό.
πηγη
http://astrolife.gr