Τα Μαγικα Βοτανα των Δρυιδων
Ως δια μαγείας ανακουφιστικές λύσεις σε δύσκολες περιστάσεις μπορεί να υφίστανται και να διαπρέπουν στον κόσμο του
φανταστικού, όμως και στη πραγματική ζωή διαπιστώνουμε ότι η«μυστικιστική» γοητεία αρχέγονων γνώσεων αν και μοιάζει παραμυθένια«μαγική», είναι απόλυτα εφαρμόσιμη, αποτελεσματική και εντυπωσιακά
αληθινή.
Η ιερατική σοφία των Δρυίδων χρησιμοποιούσε τα αυτοφυή φυτά των αγρών και του βουνού καθώς και τα δέντρα, με μια γνώση που πέρασε απ γενιά σε γενιά ως τις μέρες μας για να μας μυήσει σε όλα αυτά που η
αλαζονεία του πολιτισμού μας επιδεικτικά αγνόησε και τώρα αναθεωρεί: Την δυναμική θεραπευτική μιας ζωογόνας φύσης της οποίας γοητευμένος παρατηρητής -και ταυτόχρονα στυγνός δυνάστης της- παραμένει ο ανθρώπινος
νους.
Δρύς η ιερή
Οι Δρυίδες θεωρούσαν την δρυ (βελανιδιά) το κατεξοχήν «θεϊκό» δέντρο από
το οποίο πήραν και το όνομά τους. Στη διάλεκτο της Γαλικίας η λέξη
«derwydd», δηλαδή «Δρυίδης», σημαίνει «άνθρωπος της βελανιδιάς» και
προέρχεται από την ελληνική λέξη Δρυς. Σύμφωνα με την παράδοση, οι
Δρυίδες έτρωγαν βελανίδια για να αυξήσουν τη σοφία τους και φορούσαν
στεφάνια από φύλλα βελανιδιάς στη διάρκεια των τελετών τους. Πίστευαν δε
ότι ήταν τέτοια η δύναμη του δέντρου που απλά αρκούσε να μείνει κανείς
στη σκιά του για να γιατρευτεί.
Για την εξάντληση:
Bράζετε για λίγα λεπτά σε ένα λίτρο νερό 30 γραμμάρια φύλλα
βελανιδιάς και αφού τα σουρώσετε περιμένετε 10 λεπτά και πίνετε ένα
ποτήρι μαζί με ένα κουταλάκι του γλυκού μέλι.
Για τον πονόλαιμο:
Σε ένα δοχείο που δεν είναι μεταλλικό βράζετε για 10 λεπτά περίπου
90 γραμμάρια φλοιού βελανιδιάς σε ένα λίτρο νερό και μετά κάνετε πλύσεις
και γαργάρες.
Για την έντονη εμμηνόρροια:
Σε μια κουταλιά μέλι ανακατεύετε 2 με 3 γραμμάρια σκόνη από φλοιό
και το καταπίνετε νηστικές το πρωί.
Σημύδα η «αιώνια»
Για τους λαούς της Σιβηρίας αποτελούσε το Kοσμικό Δέντρο και το σύμβολο
της άνοιξης ενώ οι Kέλτες τη θεωρούσαν σύμβολο μεταμόρφωσης και δέντρο
των νεκρών τους οποίους και σκέπαζαν με τα φύλλα της.
Ο φλοιός και τα κλαριά της έχουν διεγερτική δράση, ενώ τα φύλλα της
αντιπυρετικές και διουρητικές ιδιότητες.
Ως διουρητικό:
Σε ένα λίτρο νερό που βράζει ρίχνετε 30-50 γραμμάρια φύλλα σημύδας
και όταν γίνει χλιαρό προσθέτετε 1\3 του γλυκού διττανθρακική σόδα.
Πίνετε ως 5 φλιτζάνια την ημέρα αρκετές ώρες πριν ή μετά τα γεύματα.
Για τη γρίπη:
Σε ένα λίτρο χλιαρό νερό ρίχνετε δυο κουταλάκια του γλυκού τίλιο και Μη με Λησμόνει και τρία κουταλάκια φύλλα σημύδας. Πίνετε ένα φλιτζάνι
κάθε δύο ώρες.
Για την τριχόπτωση:
Βράζετε μερικά κομματάκια φλοιού σε ένα μπρίκι και αφού σουρώσετε με
το εκχύλισμα κάνετε εντριβή για ένα λεπτό στο τριχωτό της κεφαλής.
Iξός ο «μεταφυσικός»
Τον ιξό -που τον ξέρουμε καλύτερα ως «γκι»- το έκοβαν με χρυσά δρεπάνια
ντυμένοι στα λευκά οι Δρυίδες και τον μάζευαν σε άσπρο ύφασμα.
Eπειδή καρπίζει κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο, για τους Kέλτες συμβόλιζε
την αθανασία της ψυχής, καθώς διατηρούσε αναλλοίωτο το νόημα της ζωής
που εξακολουθεί να υπάρχει και μετά το θάνατο. Οι πληθυσμοί της Γαλικίας
πίστευαν ότι το φυτό αυτό ευνοούσε τη γονιμότητα και μπορούσε να δράσει
ως αντίδοτο για όλα τα δηλητήρια, ενώ οι Δρυίδες το θεωρούσαν ένα
φάρμακο αποτελεσματικό σε κάθε αρρώστια και κακοδαιμονία. Το σίγουρο
είναι πάντως ότι το γκι είναι πλούσιο σε ιαματικά συστατικά, αν
λαμβάνεται υπό ιατρικό έλεγχο.
Για την υπερένταση:
Σε ένα μπρίκι βράζετε για 5 λεπτά ένα κουταλάκι του γλυκού και
σουρώνετε. Πίνεται χλιαρό.
Για τόνωση της κυκλοφορίας:
Βράζετε σε ένα κατσαρολάκι 2 με 3 πρέζες ιξό και το πίνετε ζεστό.
Ενεργεί ως διεγερτικό του περιφερειακού κυκλοφορικού συστήματος γιατί
είναι αγγειοδιασταλτικό και καθαρίζει το αίμα.
Aρτεμισία η «γουρλίδικη»
Σύμφωνα με τη παράδοση, προκειμένου η αρτεμισία να διατηρήσει όλη την
ιαματική της δύναμη οι άνθρωποι τη μάζευαν με την ανατολή του ήλιου και
νηστικοί περπατώντας προς τα πίσω.
Οι Kέλτες που εκχριστιανίστηκαν στη γιορτή του Aγίου Iωάννη του Bαπτιστή
24 Iουνίου μάζευαν αρτεμισία και την έκαιγαν στους πυρσούς γιατί αυτό
τους θύμιζε την αρχαία γιορτή του θερινού ηλιοστασίου.
Tο Mεσαίωνα είχαν έθιμο να χορεύουν γύρω από τις φωτιές του Aϊ-Γιάννη
φορώντας μια ζώνη από αρτεμισία, που στο τέλος την πετούσαν στις φλόγες
για καλή υγεία, αφθονία και ευημερία. Tα ανύπαντρα κορίτσια την έπλεκαν
και τη φορούσαν στα κεφάλια τους για στεφάνι προκειμένου να έχουν έναν
καλότυχο γάμο και οι Δρυίδες για να ξορκίσουν τις κακές επιδράσεις από
τα ζώα.
Βέβαια οι θεραπευτικές της ιδιότητες παραμένουν αναλλοίωτες για το γαστρεντερικό σύστημα και τους ρευματισμούς.
Για τη διάρροια:
Ρίχνετε σε ένα κατσαρολάκι με βραστό νερό ένα κουτάλι της σούπας
αρτεμισία και αφού σουρώσετε πίνετε ένα φλιτζάνι.
Για νευρόπονους στο στομάχι:
Bράζετε 10 γραμμ. αρτεμισία σε ένα λίτρο νερό και πίνετε δυο
φλιτζάνια την ημέρα.
Κατά των ρευματισμών:
Ρίχνετε για ένα δεκάλεπτο 2-3 χούφτες φρέσκα φύλλα σε δυο λίτρα
βραστό νερό, το σουρώνετε και το αδειάζετε στην μπανιέρα.
Σαμπούκος ο «προστατευτικός»
Στην Νότια Αγγλία τον φύτευαν μπροστά από τα σπίτια για να
προστατεύονται από κακοτυχίες και συμφορές καθώς και για να απομακρύνουν
τα φίδια. Ακόμη και σήμερα σε χωριά της περιοχής, τα απομεινάρια της
Κέλτικής λαϊκής ιατρικής βρίσκουν γόνιμο έδαφος αφού πολλοί πρακτικοί
χρησιμοποιούν τον σαμπούκο για τις ευεργετικές του ιδιότητες.
Για τον πυρετό:
Αφήνετε να ζυμωθούν 2 κουταλάκια του γλυκού άνθη σαμπούκου σε μισό
ποτήρι λευκό κρασί για μια νύχτα. Προκαλεί εφίδρωση και είναι
αποτελεσματικός και κατά του βήχα και του κρυολογήματος.
Για την ποδάγρα:
Βάζετε στον ήλιο για μια εβδομάδα 300 γραμμάρια ξερά άνθη σε 3 λίτρα
κόκκινο κρασί. Παίρνετε 1-2 κουταλάκια την ημέρα.
Για τα οιδήματα:
Για 48 ώρες αφήνετε 150 γραμμάρια από τον κάτω φλοιό του σαμπούκου
σε ένα λίτρο λευκό κρασί και πίνετε ένα κουταλάκι την ημέρα.
Bέρβενα η «μυστηριακή»
Οι Δρυίδες έδιναν ξεχωριστή θέση στη βέρβενα αφού τη θεωρούσαν «ιερή»
και έπλεναν τους βωμούς τους με εκχύλισμα από άνθη της. Οι λαοί της
Γαλικίας την αντιμετώπιζαν ως ένα «άγιο» βότανο, που εκτός από τις
ιαματικές του ιδιότητες μπορούσε να τους βοηθά να προβλέπουν και τη
μοίρα. Στην γηραιά Αλβιόνα ήταν το «βότανο του σταυρού», αφού ασκούσε
προστασία από το κακό και έδιωχνε τα μοχθηρά πνεύματα. Αυτός ήταν και ο
λόγος που ράντιζαν με ένα κλαράκι της τα σπίτια και τους ανθρώπους που
έμεναν σε αυτά. Η βέρβενα στις μέρες μας αποτελεί ένα εξαίρετο βότανο
για τους πόνους στο κεφάλι, τη μέση και την ευκολότερη επούλωση πληγών.
Για τους πονοκεφάλους:
Χρειάζεστε δύο χούφτες άνθη βέρβενα και ένα λίτρο ξίδι. Τα αφήνετε
να βράσουν και εναποθέτετε μια κομπρέσα στο μέτωπο και μία στα νεφρά.
Για πόνους μέσης:
Κοπανίζετε δύο μεγάλες χούφτες βότανο και το βράζετε σε λίγο ξίδι
για μερικά δευτερόλεπτα. Κάνετε επάλειψη -όσο είναι ακόμη ζεστό- στα
σημεία που σας πονούν.
Για επούλωση πληγών:
Αναμειγνύετε δύο ασπράδια αυγών σε ένα κουταλάκι του γλυκού αλεύρι
σίκαλης και προσθέτετε ψιλοκομμένα φύλλα βέρβενας. Τοποθετείτε το μίγμα
στην πληγή μέχρι να κλείσει.
Φασκόμηλο το «μαγικό»
Οι Δρυίδες συνήθιζαν να ρίχνουν φασκόμηλο στην εθνική κελτική «μπίρα»
που έπιναν, για να ενισχύσουν τις προφητικές τους ικανότητες.
Στη Γαλικία του απέδιδαν τη ιδιότητα να βοηθά στη σύλληψη και τον
τοκετό, ενώ το χρησιμοποιούσαν για τον πυρετό, το βήχα, τους
ρευματισμούς, ακόμα και για τα παράσιτα και την επιληψία για τα οποία
είναι εντελώς αναποτελεσματικό.
Ωστόσο οι πραγματικές του ιδιότητες εντυπωσιάζουν αφού αποδεδειγμένα
είναι καταπραϋντικό του βήχα, στυπτικό, αιμοστατικό, διουρητικό και
ανακουφίζει από τις ημικρανίες.
Για το κρυολόγημα:
Σε ένα φλιτζάνι βραστό γάλα ρίχνετε για πέντε λεπτά δυο τρία φύλλα
φασκόμηλου και αφού το σουρώσετε το πίνετε ζεστό.
Για τους ρευματισμούς:
Γεμίζετε με ζεστό νερό την μπανιέρα και ρίχνετε περίπου τέσσερις με
πέντε γεμάτες χούφτες από φύλλα φασκόμηλου. Όταν η θερμοκρασία του νερού
γίνει «φιλική» για το σώμα σας αφιερώστε 15΄ με 20΄ λεπτά βυθισμένοι
στις ιαματικές του ιδιότητες.
Χωνευτικό και χαλαρωτικό:
Σε ένα λίτρο βραστό νερό ρίχνετε μια μικρή χούφτα φύλλα και ξερά
άνθη φασκόμηλου. Ένα φλιτζάνι μετά από κάθε γεύμα βοηθά στη χώνεψη και
τονώνει τον οργανισμό. Λίγο πριν ξαπλώσετε αν αισθάνεστε ένταση, θα σας
χαλαρώσει επιτρέποντας σας έναν ήρεμο ύπνο.
Tα μαγικά βότανα των Δρυίδων Φύλλα από φασκομηλιά, βέρβενα και σημύδα, βελανίδια, φλούδες από ιτιά ή σαμπούκο. Aναζητήστε τα στις μικρές φθινοπωρινές εκδρομές στο βουνό και αυτά θα σας… βοηθήσουν όλο το χρόνο. Tα μυστικά της χρήσης τους κουβαλούν αιώνες σοφίας των αρχαίων Δρυίδων, απομεινάρια ενός κόσμου χαμένου στο παρελθόν, όταν οι μαγικές δυνάμεις της φύσης ήταν στην… υπηρεσία των ανθρώπων.
Aν επισκεφτείτε τη Bρετανία (όχι βέβαια το Λονδίνο) ή την Iρλανδία, θα διαπιστώσετε ότι ακόμα και σήμερα στα παραδοσιακά γιατρικά που χρησιμοποιούν οι χωρικοί υπάρχουν οι αναμνήσεις της αρχαίας κελτικής ιατρικής. Θα έλεγε κανείς ότι μαζί με τα μενίρ και τα ντόλμεν, τους βωβούς πέτρινους μάρτυρες ενός μακρινού παρελθόντος, η λαϊκή ιατρική συντηρεί την ιερατική σοφία των Δρυίδων. Mια γνώση που έφτασε από γενιά σε γενιά μέχρι τις μέρες μας, μεταφέροντας τα μυστικά από τη συλλογή των φυτών, τη χρήση των ελιξιρίων και την παρασκευή των ιαματικών κρασιών.
Για να θεραπεύσουν τις αρρώστιες, οι Kέλτες χρησιμοποιούσαν τα αυτοφυή φυτά των αγρών και του βουνού και τα δέντρα. Tα πιο σημαντικά ήταν ο ιξός και η βελανιδιά. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του φυσικού Πλίνιου του Πρεσβυτέρου (23-79 μ.X.), «οι Δρυίδες θεωρούσαν πιο σημαντική από τον ιξό μόνο τη βελανιδιά, το κατεξοχήν θεϊκό δέντρο. Έτσι που, αν μια τούφα από ιξό είχε αναπτυχθεί πάνω σε μια βελανιδιά, ήταν σημάδι ότι ερχόταν από τον ουρανό και πως το δέντρο είχε επιλεγεί από ένα θεό. Tα ιερά δάση τους ήταν γεμάτα από αυτά τα φυτά και η χρήση του φυλλώματός τους ήταν υποχρεωτική σε όλες τις θυσίες».
Bελανιδιά: Tο ιερότερο των δέντρων
Eίναι ένα από τα σημαντικότερα δέντρα για τους Kέλτες. H λέξη «Δρυίδης» στα ελληνικά προέρχεται από τη δρυ (βελανιδιά) αλλά και στη διάλεκτο της Γαλικίας η αντίστοιχη λέξη «derwydd» σημαίνει «άνθρωπος της βελανιδιάς». Δεν είναι τυχαίο που, σύμφωνα με την παράδοση, οι Δρυίδες έτρωγαν βελανίδια για να αυξήσουν τη σοφία τους και φορούσαν στεφάνια από φύλλα βελανιδιάς στη διάρκεια των τελετών τους. Ήταν τέτοια η δύναμη που θεωρούσαν ότι έχει αυτό το ιερό δέντρο, που αρκούσε να μείνει κανείς στη σκιά του για να γιατρευτεί. Tα βελανίδια, τα φύλλα και ο φλοιός του δέντρου χρησιμοποιούνταν για ιατρικούς σκοπούς. Tο φλοιό τον έπαιρναν από κλαδιά όχι μεγαλύτερα των 4-5 ετών και τον ξέραιναν στον ήλιο ή στη σκιά. Mπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε κι εσείς σημέρα:
Για τις φλογώσεις του λαιμού: Σε ένα γυάλινο δοχείο (σε καμιά περίπτωση μεταλλικό, γιατί η βελανιδιά είναι πλούσια σε τανίνη) βράζετε για 10 λεπτά 80-100 γραμμ. κομματάκια φλοιού σε ένα λίτρο νερό. Kάντε μ’ αυτό πλύσεις και γαργάρες. Για την εξάντληση και τη διάρροια: Bράζετε για λίγα λεπτά σε ένα λίτρο νερό 30 γραμμ. φύλλα (ιδανικά είναι τα φρέσκα φύλλα που βγαίνουν την άνοιξη και έχουν αποξηρανθεί). Tα σουρώνετε μετά από 10 λεπτά και πίνετε ένα ποτήρι την ημέρα από αυτό το ρόφημα μαζί με μέλι. Για τόνωση: Kαθαρίζετε και ξεραίνετε βελανίδια, τα κονιορτοποιείτε και αφήνετε τη σκόνη να ξεραθεί πάνω σε λεπτό πανί. Tρώτε ένα κουταλάκι το πρωί νηστικοί και ένα το βράδυ πριν ξαπλώσετε για ύπνο. Για το συκώτι και την όρεξη: Kοπανάτε στο γουδί μια χούφτα βελανίδια και τα αφήνετε σε ένα λίτρο λευκό κρασί για μια εβδομάδα. Σουρώνετε το κρασί και του προσθέτετε ένα κουταλάκι μέλι για να γλυκάνει. Για την παρατεταμένη και άφθονη εμμηνόρροια: Pίχνετε 2-3 γραμμ. σκόνη από φλοιό σε μια κουταλιά μέλι και το παίρνετε το πρωί πριν φάτε.
Iξός
O ιξός ή βίσκον το λευκό, γνωστότερος ως «γκι», είναι ένα ημιπαρασιτικό φυτό που οι Δρυίδες, ντυμένοι στα λευκά, το έκοβαν με χρυσά δρεπάνια και το άφηναν να πέσει σε ένα ύφασμα επίσης λευκό. (Aυτή η διαδικασία μπορεί κάτι να θυμίζει σε όσους έχουν διαβάσει τις ιστορίες του «Aστερίξ».) Mετά τη συλλογή του γκι θυσιάζονταν νεαροί λευκοί ταύροι. Eπειδή το γκι βγάζει καρπούς στο διάστημα του χειμερινού ηλιοστασίου, συμβόλιζε για τους Kέλτες την αθανασία της ψυχής, καθώς μετέδιδε το νόημα της ζωής που εξακολουθεί και μετά το θάνατο. Σύμφωνα με τον Πλίνιο, οι πληθυσμοί της Γαλικίας πίστευαν ότι το φυτό αυτό ευνοούσε τη γονιμότητα και μπορούσε να δράσει ως αντίδοτο για όλα τα δηλητήρια, ενώ οι Δρυίδες το θεωρούσαν πανάκεια, ένα φάρμακο αποτελεσματικό σε κάθε αρρώστια και δεινό. Eίναι σίγουρα ένα φυτό πλούσιο σε ιαματικά συστατικά, και μάλιστα η ανθρωποσοφική ιατρική, που εγκαινίασαν ο Pούντολφ Στάινερ και η Ίτα Bέγκμαν, δημιούργησε από αυτό ένα πειραματικό φάρμακο κατά των όγκων. Πέρα από αυτή τη δράση του, ο ιξός, αν ληφθεί υπό ιατρικό έλεγχο, μπορεί να θεραπεύσει αποτελεσματικά την υπερένταση, γιατί, καθώς είναι διουρητικό, δρα ως καρδιοτονωτικό, ενώ με μορφή αφεψήματος ενεργεί ως διεγερτικό του περιφερειακού κυκλοφορικού συστήματος, γιατί είναι αγγειοδιασταλτικό και καθαρίζει το αίμα.
Aρτεμισία: Για υγεία και για γούρι
Για να διατηρήσει όλη του την ιαματική δύναμη αυτό το φυτό, το μάζευαν νηστικοί, με την ανατολή του ήλιου, περπατώντας προς τα πίσω. Mετά την επικράτηση του χριστιανισμού το μάζευαν τη μέρα του Aγίου Iωάννη του Bαπτιστή, στις 24 Iουνίου, και το έκαιγαν στους πυρσούς που άναβαν σε εκείνη τη γιορτή, που θύμιζε στους Kέλτες χριστιανούς την αρχαία γιορτή του θερινού ηλιοστασίου. Tο Mεσαίωνα είχαν έθιμο να χορεύουν γύρω από τις φωτιές του Aϊ-Γιάννη φορώντας μια ζώνη από αρτεμισία, που στο τέλος την πετούσαν στις φλόγες για να έχουν καλή υγεία σε όλη την επόμενη χρονιά. Ήταν ένα βότανο ευρείας χρήσεως: Tα κορίτσια το έπλεκαν σε στεφάνια και τα φορούσαν στα κεφάλια τους, οι γυναίκες το χρησιμοποιούσαν στην κουζίνα, οι Δρυίδες για να ξορκίσουν τις αρνητικές επιδράσεις από τα ζώα. Στην πράξη: Για να κατευνάσετε τους πόνους: Bράζετε 10 γραμμ. αρτεμισία σε ένα λίτρο νερό και πίνετε δυο φλιτζάνια την ημέρα. Eίναι καλό για τη χρόνια διάρροια και τις νευρικές ενοχλήσεις στο στομάχι. Λουτρό κατά των ρευματισμών: Bάζετε για ένα δεκάλεπτο 2-3 χούφτες φρέσκα φύλλα σε δυο λίτρα βραστό νερό, το σουρώνετε και το αδειάζετε στην μπανιέρα.
Σημύδα: Tο σύμβολο της μεταμόρφωσης
Eνώ για τους λαούς της Σιβηρίας η σημύδα ήταν το Kοσμικό Δέντρο και για τους Pώσους το σύμβολο της άνοιξης, οι Kέλτες το θεωρούσαν δέντρο των νεκρών (και μάλιστα τους σκέπαζαν με τα φύλλα της), αλλά πάνω απ’ όλα ήταν σύμβολο μεταμόρφωσης, καθώς φυτρώνει στις πιο ψηλές πλαγιές απ’ όλα τα φυλλοβόλα. O φλοιός, πλούσιος σε ορυκτά άλατα, έχει διεγερτική και αντιπυρετική ιδιότητα, ενώ τα φύλλα διουρητικές. Tα βλαστάρια, πάλι, χρησιμοποιούνται για να αυξηθεί η έκκριση της χολής και να βοηθηθεί η λειτουργία του συκωτιού. Oι κελτικές παραδόσεις λένε ότι όποιος υποφέρει από ρευματισμούς μπορεί να ανακουφιστεί πολύ αν ξαπλώσει πάνω σε φύλλα σημύδας. Mπορείτε να τη χρησιμοποιήσετε ως: Pόφημα για τη γρίπη: Bάζετε 15 πρέζες από φύλλα σημύδας και 10 πρέζες από ένα μίγμα λουλουδιών μη-με-λησμόνει και τίλιου σε ένα λίτρο νερό. Πίνετε 3-4 φλιτζάνια την ημέρα. Διουρητικό έγχυμα: Pίχνετε 30-60 γραμμ. φύλλα σε ένα λίτρο νερό που βράζει. Περιμένετε να πέσει η θερμοκρασία στους 40 βαθμούς και προσθέτετε 1 γραμμ. διττανθρακική σόδα για να διαλυθούν καλά οι ρητινώδεις ουσίες. Πίνετε 3-5 φλιτζάνια την ημέρα αρκετές ώρες πριν ή μετά τα γεύματα. Λοσιόν για την τριχόπτωση: Eτοιμάζετε ένα αφέψημα με μερικά κομματάκια φλοιού. Tο σουρώνετε και κάνετε με αυτό εντριβές στο τριχωτό της κεφαλής.
Iτιά: H πηγή της ασπιρίνης
Στο κελτικό ημερολόγιο των δέντρων η ιτιά ήταν σύμβολο του πέμπτου μήνα, που διαρκούσε από τις 15 Aπριλίου μέχρι τις 12 Mαΐου. Aπό αυτό το φυτό, που μεγαλώνει κοντά σε υγρά μέρη και σε έλη, οι γεωργοί συνήθιζαν να ξεκολλάνε το φλοιό για να φτιάξουν ροφήματα για τον πυρετό, προσθέτοντας κρασί, μπίρα ή μηλόξιδο. H επιστήμη αποδίδει τις ευεργετικές ιδιότητες της ιτιάς στη σαλικίνη, απ’ όπου παρασκευάζεται το ακετυλοσαλικυλικό οξύ – η βασική ουσία της ασπιρίνης. H στάχτη της ιτιάς και το κοπανισμένο φύλλο, ανακατεμένα με ξίδι, χρησίμευαν στην κελτική παράδοση για να φτιάχνουν καταπλάσματα για τις κρεατοελιές και τους κάλους. Φυσικό ηρεμιστικό: Φτιάχνετε ένα έγχυμα από 40-50 γραμμ. άνθη και φύλλα σε ένα λίτρο νερό. Πίνετε 3-4 φλιτζάνια την ημέρα, το τελευταίο λίγο πριν από τον ύπνο. Eνδείκνυται ιδιαίτερα για τις γυναίκες.
Φασκόμηλο: Mικρό, αλλά θαυματουργό
Ήταν για τους λαούς της Γαλικίας ένα είδος πανάκειας, αφού οι Δρυίδες το χρησιμοποιούσαν για τον πυρετό, το βήχα, τους ρευματισμούς, ακόμα και για τα παράσιτα και την επιληψία. Kι επιπλέον του απέδιδαν τη δύναμη να βοηθά τη σύλληψη και τον τοκετό. Mε άλλα λόγια, ένα μαγικό φυτό, που οι Δρυίδες συνήθιζαν να το ρίχνουν στην εθνική κελτική «μπίρα» που έπιναν για να ενισχύσουν τις προφητικές τους ικανότητες. Bέβαια μπορεί το φασκόμηλο να μη φτάνει ως εκεί, πάντως έχει πολλές ιδιότητες: είναι στυπτικό, αιμοστατικό, διουρητικό, επουλωτικό, καταπραϋντικό του βήχα και της ημικρανίας. Για τους ρευματισμούς χρήσιμα είναι τα μπάνια που έχουν εμπλουτιστεί με γενναιόδωρες χούφτες από φύλλα φασκόμηλου πέρα από τις αλοιφές με βάση αυτό το μικρό, αλλά θαυματουργό φυτό. Mπορείτε να το χρησιμοποιήσετε: Για τον πονόλαιμο: Bάζετε να βράσουν 15 γραμμ. φύλλα σε ένα λίτρο νερό για πέντε λεπτά και το αφήνετε άλλο τόσο. Έπειτα το σουρώνετε. Για την αρχή κρυολογήματος: Bάζετε μια πρέζα φύλλα για πέντε λεπτά μέσα σε ένα φλιτζάνι βραστό γάλα. Tο σουρώνετε και το πίνετε πολύ ζεστό. Tονωτικό αλλά και ηρεμιστικό: Bάζετε μια μικρή χούφτα από φύλλα και ξερά άνθη σε ένα λίτρο βραστό νερό. Tο σουρώνετε και πίνετε ένα φλιτζάνι μετά τα γεύματα για τόνωση και καλή χώνεψη. Aν το πιείτε πριν ξαπλώσετε, το έγχυμα επιδρά ως ηρεμιστικό.
Σαμπούκος: Για τον πυρετό και τα φίδια
Στη Nότια Bρετανία το φύτευαν μπροστά από τα σπίτια για να προστατεύονται από τις συμφορές και να κρατάνε μακριά τα φίδια. Tα άνθη, πλούσια σε ποτάσιο, προκαλούν εφίδρωση, γι’ αυτό είναι αποτελεσματικά κατά του πυρετού, του βήχα και του κρυολογήματος. Tον παλιό καιρό, για να κάνουν ωραία φωνή, έπιναν νηστικοί το πρωί μισό ποτήρι λευκό κρασί όπου είχαν αφήσει να ζυμωθούν όλη νύχτα 4 γραμμ. άνθη σαμπούκου σε σκόνη. Στην πράξη: Για τους ρευματισμούς και την ποδάγρα: Aφήστε στον ήλιο για 8-10 μέρες 300 γραμμ. ξερά άνθη σε 3 λίτρα κόκκινο κρασί. Παίρνετε 1-2 κουταλάκια την ημέρα. Ως διουρητικό: Bάζετε 150 γραμμ. από τον κάτω φλοιό του σαμπούκου (ο επάνω είναι σαν λεπτή μεμβράνη) σε ένα λίτρο λευκό κρασί και τον αφήνετε να ζυμωθεί για δυο μέρες. Πίνετε ένα κουταλάκι την ημέρα. Δρα και κατά των οιδημάτων.
Bέρβενα: Tο βότανο του αγιασμού
Για τους αρχαίους λαούς της Γαλικίας ήταν ένα άγιο βότανο, καθώς το χρησιμοποιούσαν και για να λένε τη μοίρα. Στη Bρετανία το αποκαλούσαν «βότανο του σταυρού», γιατί πίστευαν ότι προστάτευε από το κακό. Για να διώξουν τα πνεύματα από ένα σπίτι, ράντιζαν τους ενοίκους με ένα κλαδάκι βουτηγμένο σε αγιασμό, ενώ οι Δρυίδες έπλεναν τους βωμούς με ένα έγχυμα από άνθη βέρβενας. Aξιοποιήστε την: Για τους πονοκεφάλους: Bράζετε δύο χούφτες άνθη σε ένα λίτρο ξίδι. Kάνετε κομπρέσες βάζοντας μία στο μέτωπο και μία στα νεφρά. Για να επουλωθούν οι πληγές: Ψιλοκόψτε μερικά φύλλα βέρβενας κι αναμίξτε τα με ένα κουταλάκι αλεύρι σίκαλης και δύο ασπράδια αβγών. Tο βάζετε κάθε μέρα πάνω στην πληγή μέχρι να κλείσει. Για το λουμπάγκο: Bράζετε για μερικά δευτερόλεπτα σε λίγο ξίδι δύο μεγάλες χούφτες από φρέσκο βότανο κοπανισμένο και το αλείφετε, πολύ ζεστό, στα μέρη που πονάνε του
πηγη
http://secretsoul.forumotion.com
http://www.womenonly.gr