Μέσω της ασθένειας μιλάμε στον εαυτό μας. Βάζουμε το σώμα μας να μαρτυρήσει τι μας συμβαίνει: ο πόνος , η φλεγμονή ,εκφράζουν εύγλωττα τα συναισθήματα μας,Μόνο που το εκάστοτε συναίσθημα μετατρέπεται σε σωματική αίσθηση : μπορεί να μας προξενεί φαγούρα , να μας τρώει , να είναι ένας υπόκωφος πόνος αλλά τι είναι αυτό που μας προξενεί φαγούρα τι μας τρώει και σε τι.. αντηχεί ο πόνος;
Τι ακριβώς σημαίνει όταν πάμε στο γιατρό για τους πονοκεφάλους μας ; Ο γιατρός ακούει προσεχτικά και σημειώνει «κεφαλαλγία» .Εμείς οι ίδιοι ζητάμε να δώσει όνομα σε αυτό που αισθανόμαστε .Το γεγονός
ότι έχει ένα όνομα μας καθησυχάζει.Γιατί αυτό σημαίνει πως είναι κάτι συγκεκριμένο ,αναγνωρίσιμο, καταγεγραμμένο και ενδεχομένως μετρήσιμο. Όμως μ αυτόν τον τρόπο υπάρχει ο κίνδυνος να περάσει απαρατήρητο εκείνο που προσπαθούμε να εκφράσουμε μέσω της ασθένειας. Η διάγνωση είναι μια απαραίτητη διαδικασία.(;) Είναι όμως δίκοπο μαχαίρι: δίνοντας όνομα σε μια ασθένεια ,βάζοντας της μια ετικέτα, διατρέχουμε τον κίνδυνο να απομακρυνθούμε από το ζήτημα που μας θέτει. Το να αφεθούμε στον γιατρό μας είναι θεμιτό.Άλλωστε είναι δουλειά του να μας βοηθήσει και να μας προστατεύσει.Αν όμως εγκαταλείψουμε την ευθύνη αυτού που νιώθουμε , αν η ασθένεια γίνει θέμα του γιατρού και μόνο , τι θα απογίνει το ζήτημα που θέτουμε στον εαυτό μας μέσω της ασθένειας;
Αντικαθιστώντας τις λέξεις με πόνο , χάνουμε την ουσία αυτού που προσπαθούμε να εκφράσουμε στον εαυτό μας.Χρησιμοποιούμε το σώμα μας όπως χρησιμοποιούμε μια μεταφορά.Και ξαφνικά ,αυτό που προσπαθούμε να εκφράσουμε γίνεται ακατανόητο : υποφέρουμε χωρίς να ξέρουμε το γιατί ,σαν να μας λείπει ο κώδικας…Το να καταλάβουμε τι ακριβώς θέλουμε να εκφράσουμε μέσα από την ασθένεια μας αποτελεί το πρώτο βήμα για τη θεραπεία.
Ο Α με επισκέφτηκε για ένα έκζεμα που είχε εδώ και δύο χρόνια .Κατά την διάρκεια της επίσκεψης ,αντί να απαντάει στις ερωτήσεις μου,έλεγε διαρκώς «με τρώει το άτιμο» ..Αδύνατον να τον κάνω να πει κάτι άλλο .Οπότε πήρα ένα κομμάτι χαρτί και έγραψα πάνω με μεγάλα γράμματα «ΜΕ ΤΡΩΕΙ ΤΟ ΑΤΙΜΟ» και ρώτησα τον Α:
«Ποιο είναι το άτιμο που σας τρώει ;» Το βλέμμα του τότε φωτίστηκε .Η εμφάνιση του εκζέματος εδώ και δύο χρόνια , συνέπιπτε χρονικά με μια κατάσταση που τον εκνεύριζε.
Το δέρμα του είχε «σωματοποιήσει» αυτό το «ΑΤΙΜΟ» .Μερικές φορές υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να ομολογήσουμε στον εαυτό μας.Μας είναι πολύ δύσκολο ή πολύ οδυνηρό για πολλούς λόγους και τότε χρησιμοποιούμε το σώμα ως μάρτυρα…Συγχρόνως , χρησιμοποιούμε ως μάρτυρα και το γιατρό μας και πολλές φορές, το ίδιο μας το περιβάλλον,Η ασθένεια είναι ένας τρόπος να μιλάμε στον εαυτό μας και στους άλλους.Γιατί συνειδητά ή ασυναίσθητα , μ αυτόν τον τρόπο τους δείχνουμε την δυσφορία μας.
P.Dransart.
πηγη
https://platinahomeopathy.wordpress.com