Το σώμα που αρρωσταίνει “βγαίνει από τη σιωπή”
ΡΕΝΑ ΚΟΜΝΗΝΟΥ
Αρρώστια”Ο άνθρωπος αρρωσταίνει επειδή κρύβει από τον εαυτό του μια ιστορία η σημασία της οποίας του είναι αβάσταχτη. Η αρρώστια του είναι στο μεγαλύτερο μέρος της μια συμβολική απάντηση, μια ασυνείδητη απόπειρα να αλλάξει τη σημασία της ιστορίας ή τον επίλογό της, που είναι το ίδιο πράγμα”
Με άλλα λόγια, θα λέγαμε ότι η ανάγκη να αποκρυβεί η αδιαφορία, η σιωπή της φύσης απέναντι στο γεγονός που ονομάζουμε ζωή, οδήγησε στη γέννηση του επινοήματος πως η ζωή είναι θείο δώρο κι επομένως εμείς πρέπει να αποδεικνύουμε καθημερινά πως είμαστε αντάξιοί της.
Η αρρώστια είναι η είσοδος μέσα από την οποία μπαίνει ο θάνατος στη ζωή μας, ένα πρώιμο άνοιγμα περάσματος που δείχνει ωμά, όχι μόνον πόσο προσωρινή αλλά και πόσο άνευ σημασίας είναι η ύπαρξή μας στον κόσμο…Η αρρώστια είναι μια πρόκληση, η τελική δοκιμασία της πίστης των πιστών, αλλά κυρίως, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εξιλέωση, δια της ποινής, από ένα αμάρτημα…
Στην πραγματικότητα, η αρρώστια δημιουργεί μιαν άβυσσο στη ροή των εννοιών της ύπαρξής μας, είναι ο άχρονος προθάλαμος της κόλασης, το μετέωρο παρόν μέσα στο οποίο γίνεται όλο και πιο πιεστική η αναζήτηση ενός νοήματος….
Η αρρώστια βιώνεται , τουλάχιστον στην αρχή, ως δίωξη. Νιώθουμε πως δεχόμαστε επίθεση, πως είμαστε θύματα μιας εισβολής που, έχοντας πλήξει το σώμα μας, μας έχει καταστήσει άχρηστους.
Η αρρώστια παίρνει τη μορφή του εχθρού που θέλει να μας εκτοπίσει στα όρια της ζωής και του θανάτου.
Ο άρρωστος είναι μετέωρος σε ένα χρόνο-μη-χρόνο και η ζωή του σμικρύνεται στη διάσταση ενός ανώμαλα μεγενθυμένου παρελθόντος, αποστερείται αδικαιολόγητα από το μέλλον της ύπαρξής του. Γίνεται κυνηγός αναμνήσεων, επιστρέφει στο παρελθόν, σαν εγκαταλειμμένος εραστής που κάνει μια απεγνωσμένη προσπάθεια να νιώσει ζωντανός ακόμη…
Όταν είμαστε άρρωστοι, είμαστε απόλυτα, απελπιστικά μόνοι. Ο άρρωστος προκαλεί τον φόβο και η ανθρώπινη κοινότητα αποφεύγει νάχει σχέσεις μαζί του…Εάν η φροντίδα των ασθενών ήταν φυσική παρόρμηση και όχι υποχρέωση, δεν θα είχε αναγορευτεί σε μέσο για την κατάκτηση της θείας χάριτος. Η αρρώστια γίνεται προειδοποίηση, κάνει συγκεκριμένο τον κίνδυνο που απειλεί τον καθένα μας…
Το σώμα που αρρωσταίνει “βγαίνει από τη σιωπή”…
Κάνει βίαια αισθητή την παρουσία του…Το σώμα που, ασκούσε επιμελώς τα καθήκοντά του, χωρίς να ζητά την προσοχή μας, τώρα κάνει έφοδο σαν πλήρωμα σε ανταρσία…Κάποια στιγμή το σώμα παύει να μας υπηρετεί διαψεύδοντας την μη ρεαλιστική απαίτηση του Εγώ να ορίζει ολόκληρη την προσωπικότητα….Ο τέλειος μηχανισμός παθαίνει εμπλοκή…
Η εξήγηση που ψάχνουμε ίσως βρίσκεται στο μήνυμα που κάθε αρρώστια κομίζει στο θύμα της.
Με κάποιο τρόπο ασφαλώς ασυνείδητο, το εν λόγω άτομο έχει επιλέξει να φέρει τον εχθρό μέσα του, αντί να τον αναζητήσει έξω από τον εαυτό του, όπως συνηθίζεται.
Το άρρωστο όργανο, ίσως για πρώτη φορά, μας φέρνει αντιμέτωπους με το πιο επικίνδυνο “διώκτη”, ίσως τον “προπάτορα” των διωκτών: εκείνον που φέρουμε μέσα μας.
Αλλά το σήμα συναγερμού, η αρρώστια, με το οποίο το σώμα μας προειδοποιεί, όχι μόνο δεν πρέπει και δεν μπορεί να αγνοηθεί, αλλά επείγει να ερευνηθεί σε βάθος σε όλα τα επίπεδα και με όλες τις συνέπειες.
Η αρρώστια δεν πρέπει επουδενί να εκλαμβάνεται ως αποκλειστικά και μόνο σωματικό πρόβλημα, γιατί μπορεί να είναι μια καλή ευκαιρία να φωτιστεί η περίπλοκη σχέση μας με το σώμα μας.
Με τον ίδιο τρόπο που ανακαλύπτουμε το σώμα μας όταν μας πονέσει, έτσι ανακαλύπτουμε και τη συνείδηση, όταν το υποσυνείδητο καταφεύγει σε παρόμοια ακραίες μεθόδους επικοινωνίας…
Με ψυχολογικούς όρους, η σωματοποίηση της αρρώστιας είναι συνέπεια απώλειας επαφής με την παθογενή σύγκρουση η οποία παρεμποδίστηκε να ανέβει στη συνείδηση..
Τι συνέβει στον άνθρωπο, ώστε να φτάσει στο σημείο να αρρωστήσει και ποιό σκοπό από ψυχολογική άποψη, εξυπηρετεί αυτή η αρρώστια.
Το σώμα είναι ο κατάσκοπος της ψυχής, αλλά η γλώσσα του πρέπει να μετατραπεί, να ερμηνευτεί με όρους άλυτων ψυχικών συγκρούσεων, με τις οποίες δεν ήρθαμε ποτέ αντιμέτωποι.
Η ψυχοσωματική αρρώστια παρεμβαίνει όταν το ψυχολογικό μας επίπεδο, είτε δεν είναι επαρκώς εξελιγμένο, είτε δεν έχει τη δύναμη να εκφραστεί συμβολικά και επιτίθεται στο πιο ευαίσθητο σημείο μας, το σώμα. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η αρρώστια είναι πάντοτε μία μομφή.
Είναι πλέον γνωστό ότι καταστάσεις κατάθλιψης πλήττουν το αμυντικό σύστημα και εκθέτουν το άτομο σε μολύνσεις από τις οποίες κανονικά είναι απρόσβλητο.
Τα άτομα που έχουν να φέρουν σε πέρας ένα σημαντικό έργο, συγκαταλέγονται μεταξύ αυτών, που δεν αρρωσταίνουν ποτέ, ακριβώς επειδή διαθέτουν ψυχολογική ιδιοσυστασία ικανή να αντισταθεί στην αρρώστια.
Ο άνθρωπος που δεν αρρωσταίνει, διαθέτει ένα πολύ εξελιγμένο ψυχολογικό επίπεδο, γιατί μπορεί και ερμηνεύει συμβολικά τις εσωτερικές καταστάσεις, χωρίς να παρεμβαίνει σ’ αυτές εξωτερικά και να τις πραγματώνει “έμπρακτα”.
Η χρησιμοποίηση της γλώσσας του σώματος σημαίνει ότι η ικανότητα του ατόμου να αντιμετωπίσει τις συγκρούσεις είναι σαφώς πρωτόγονη.
Και σ’ αυτό το σημείο, η ασθένεια μας μέμφεται-αλλά συγχρόνως μας επιτρέπει να μεμφόμαστε τους άλλους. Αποτέλεσμα αυτού του πράγματος είναι επιθετικότητα προς τον εαυτό μας και προς τους άλλους. Ο άρρωστος γίνεται φορέας του συμπτώματος, αυτός που ασυνείδητα έχει επιφορτιστεί με την έκφραση αλλά και τη διαιώνιση της παθολογικής οικογενειακής ισορροπίας…
Εξωτερικές πηγές: ALDO CAROTENUTO
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΤΑΜΟΣ
πηγη
renakomninou.blogspot.gr/